نظرسنجی در سایت GuitarPlayer.com برگزار شد و اکنون می خواهیم نتایج آن را ارائه دهیم. در این مطلب نگاهی به داستانهای آهنگ ها خواهیم داشت. همچنین در طی مصاحبه با برایان مِی، کرک هامت و مایکل شنکر در می یابیم که چه عاملی باعث محبوبیت این آهنگ ها شده است.

20- گری مور، تکنوازی گیتار آهنگ “Still Got the Blues“

گیتاریست: گری مور (Gary Moore)، سال 1990

تصنیفی از گیتار بلوز

این آهنگ در سال 1990 منتشر شد. ارائه این آهنگ خیال انگیز، برگ برنده بسیار دیری در پرونده حرفه ای “گری مور” بود درست زمانی که خودش  را به عنوان یک هنرمند بلوز بازسازی می کرد. در این تکنوازی، او از گیتار  1959 Les Paul Standard استفاده می کند. او به گیتار خود لقب “راه راه” داده بود.  

پس از گذشت بیش از 30 سال از این آهنگ، هنوز یکی از تاثیرگذارترین و شیوا ترین آهنگهای بلوز باقی مانده است، مور به شکلی که تقریبا به نظر می رسد دارد با گیتار خود مبارزه می کند، بهترین اثر خود را ارائه می دهد.

عکس kirk hammett

19- متالیکا، آهنگ Fade To Black

گیتاریست: کرک هامت (kirk hammett) در سال (1984)

این آهنگ در استودیویی در کپنهاگ دانمارک در ماه های فوریه و مارس سال 1984 ضبط شد. آلبوم Ride the Lightning دومین آلبوم متالیکا، حرکتی رو به جلو در تعریف شخصیت ویژه این گروه بود. Fade to Black با استفاده از گیتارهای آکوستیک و ساختاری غیر معمول نواخته شده است. ملودی زیبای این تکنوازی گیتار محدود به زمان خاصی نمی شود و به وضوح نشان دهنده سبک نواختن کرک هامت است. 

کرک در این باره به مجله Total Guitar چنین می گوید: «من حالا دیگر این آهنگ را برای مدتی بسیار طولانی نواخته ام. در آخرین قسمت تکنوازی، اول فکر می کنم که می دانم که چگونه باید آن را شروع کنم و بعد وارد نقطه ای می شوم که می توانم با 16، 18 یا 24 باره بداهه پردازی کنم و بعد درامر گروه لارس اولریچ درامی می زند که به من نشان می دهد دیگه تموم شد وقت شروع آرپژها است.» 

عکس Larry Carlton

18- استیلی دن، آهنگ Kid Charlemagne

گیتاریست: لری کارلتون، سال (1976)

سر به سر بچه گذاشتن (بازی با نام آهنگ، بچه شارلمانی)

کارنامه استیلی دن، مملو از تکنوازی های گیتار بسیار قابل توجه است، اما هنوز درخشان ترین آنها کار لری کارلتون در Kid Charlemagne است. کارلتون بخشهای زیبایی را در کنار هم آورده است که ترکیبی را شکل داده است که از لحاظ فنی، باورنکردنی هستند و رضایت روحی و احساسی شنونده را فراهم می آورد.

او میگوید: «من با این آهنگ بسیار آشنا هستم، بنابراین فقط بداهه نوازی کردم. مردم وقتی حرف‌های من را می شنوند فکر می کنند شوخی میکنم. آنها تصور می کنند که من قبلا تمرین سولو روی این کار داشته ام، درصورتی‌که اینطور نبود. من فقط بداهه نواختم و نتیجه آن فوق العاده بود.» به نظر می آید که بیشتر از آنکه درباره آهنگ استیلی دن سخن گفته شده باشد، درباره اجرای سولو لری کارلتون صحبت شده است.

او می گوید: «هنگامی که آهنگ بیرون آمد نقدهای فوق العادهای در بیلبورد برای آن نوشته شد. بسیاری از آنها تکنوازی من را تحسین کردند. من آهنگ ضبط شده را در خانه گذاشتم و با همسرم به آن گوش دادیم و گفتم: نمیدانم. انگار من آن را نواخته ام.»

cross roads

17- گروه Cream، آهنگ Crossroads

گیتاریست: اریک کلاپتون سال (1968)

بهترین کاور راک اند رول از یک آهنگ بلوز 

داستان از آنجایی شروع شد که رابرت جانسون یک آهنگ بلوز به نام Cross Road Blues را نوشت و گیتاریست خوش ذوق 22 ساله ای به نام اریک کلاپتون  آن را به زیبایی هرچه تمام تر اجرا کرد. تکنوازی او در این آهنگ به عنوان “Crossroads” یک میراث ماندگار از او به جای گذاشت که به او لقب خدا را دادند.

این آهنگ در San Francisco’s Fillmore West ضبط شد و در آلبوم Wheels of Fire جای گرفت. تنظیم جدید کلاپتون روح اثر جانسون را حفظ کرد، اما با به روز رسانی آن برای مخاطبین معاصر، شور و شوق تازه ای به آن بخشید.

شایان ذکر است کلاپتون تمایلی به اجرای روی صحنه نداشت. اما این 4 دقیقه آهنگ برای بیش از 50 سال منبع شیفتگی و شور و شوق است.

اریک جانسون

16- اریک جانسون، تکنوازی گیتار آهنگ “Cliffs Of Dover“

گیتاریست: اریک جانسون (1990)

آهنگی آسمانی از بزرگان تگزاس.

این آهنگ بی کلام، برای اریک جانسون یک جایزه گرمی به ارمغان آورد. برای ضبط این آهنگ این نوازنده تگزاسی عمدتا از گیتار الکتریک  ES-335 دهه 60 و گیتار الکتریک Virginia مدل 1964 استفاده کرد. گیتارها به یک دستگاه تقویت کننده 100 وات مارشال سوپر مجهز به Echoplex و BK Butler Tube Driver متصل بودند. بدین ترتیب صدایی نرم با تناژی گرم شبیه ویلون از آنها خارج میشد.

جو باناماسا در مصاحبه ای در سال 2015 چنین گفت: «من اولین بار اجرای زنده او را در شهر آستین در سال 1986 شنیدم. آهنگ “Cliffs Of Dover” را می نواخت و من مسحور اجرای سولوی گیتار شده بودم. آنقدر که مطمئن نبودم خوابم یا بیدار! بعد او را دیدم که مینوازد و فهمیدم بیدارم! آهنگ او بهترین قطعه ای است که تاکنون شنیده ام. تعجب کرده بودم که چگونه این پسر این همه صدا از این گیتار در می آورد. تاکنون کسی را مانند او ندیده ام که این اندازه جلوتر از زمانش فکر کند.»

پرینس

15- پرینس، آهنگ “Purple Rain“

گیتاریست: پرینس (1984)

وقتی بنفشه ها بر گیتار حاکم می شوند

بخش حماسی آهنگ “Purple Rain” که تقریبا دو سوم آهنگ را شامل می شود یکی از بهترین کارهای پرینس است. آهنگ در شش استرینگ با موتیفی که در حوالی فواصل 2 مینور و 3 مینور تکرار می شود اجرا میشود. 

آهنگی ساده و تاثیر گذار از تنظیم تا ملودی، و آوازی که در اواخر آهنگ اضافه می شود. این آهنگ یک تکنوازی شلوغ نیست. در عوض شاهد مقدار زیادی فضای خالی در بین خطوط هستیم که برای ارتباط برقرار کردن با آهنگ تمرکز ایجاد می کند.

پرینس در اجرای زنده این تکنوازی گیتار را تا 15 دقیقه ادامه می دهد. او این آهنگ را بین دو  نیمه بازی فینال فوتبال آمریکایی سال 2007 در میامی اجرا کرد. اجرایی افسانه ای و به تنهایی بر روی صحنه در وسط یک طوفان، گویی که پرینس خود این آهنگ را در لحظه زندگی کرده است.

آهنگ “Highway Star”

Deep Purple -14،  تکنوازی گیتار آهنگ “Highway Star“

گیتاریست: ریچی بلک مور (1972)

مسابقه با شیطان در بزرگراه انگلیسی

ریچی بلک مورT درباره اجرای سولوی خاطره انگیز “Highway Star” چنین میگوید: «من تا یک هفته قبل از ضبط آهنگ، نت های بسیاری نوشتم، این تنها باری بود که من این کار را می کردم. میخواستم آهنگی باشد که وقتی مشغول رانندگی سریع هستید به آن گوش بدهید. میخواستم مانند آهنگ باخ با اصالت باشد. به همین دلیل بود که آهنگ را نوشتم. به همین خاطر آرپژ هایی بسیار شبیه به باخ در آن می بینید: از جمله D مینور، G مینور، C ماژور و A ماژور. من معتقدم که اولین کسی بودم که این کار را با گیتار انجام دادم. از این رو است که کارم دیده شد و مردم از آن بسیار لذت بردند.»

«در طول این سال‌ها من همیشه این تکنوازی را روی صحنه اجرا کرده ام. به مرور سرعت اجرای آهنگ بیشتر و بیشتر شد، چون در حین اجرا، ویسکی بیشتری مینوشیدیم. کیبوردیست ما جان لرد نیز برای هماهنگی باید سریع‌تر و سریع‌تر اجرا میکرد، که این کار برای او بسیار آزاردهنده بود.»

آهنگ”Sweet Child O’ Mine”

13- Guns N’ Roses ، آهنگ“Sweet Child O’ Mine“

گیتاریست: اِسلَش (1988)

بازی بین دو نیمه

تکنوازی های اسلش در آهنگ بچه شیرین من و در گروه Guns N’ Roses  موجب شهرت و محبوبیت او شده و او را در کنار بهترین گیتاریستهای  راک قرار داده است. نیمه اول آهنگ شامل مینور Eb و چند ماژور 7 است که یک مینور هارمونیک را ساخته است. در نیمه دوم، آهنگ بسیار تهاجمی و بلوز است.

اسلش، بخش اول را از گردن گیتار مینوازد، سپس پلی به بیت بعدی میزند. یکی از حساسترین اتفاقها، در زمان تغییر استرینگها و بهم چسباندن آنها می افتد که آن را به یک تکنوازی گیتار فوقالعاده تبدیل میکند. اسلش  به طرز قابل توجهی مسئول ایجاد این آهنگ فوق العاده است، اما او خودش دلبستگی چندانی به این آهنگ ندارد. او میگوید: «ما گروه سرسختی بودیم و این سرسختی روی من در طول سالها تاثیر گذاشته است.»

آهنگ “Crazy Train”

12- آزی آزبورن، آهنگ “Crazy Train“

گیتاریست: رندی رودز (1980)

آتش بازی در کولاکِ بازگشت آزی

آزی آزبورن، معمولا از رندی رودز به عنوان کسی که حرفه کاری اش را نجات داده تعریف می کند. اگر شما هم تکنوازی گیتار او در “Crazy Train” را بشنوید دلیل این حرف را درک می کنید.

در اواخر آهنگ بخشی وجود دارد که مانند صدای قطار در حال حرکت روی ریلها است. او این تکنوازی را با گیتار جکسون سفارشی خود در اتاق کنترل انجام داد. 

مهندس صدای آزی، ماکس نورمن میگوید :«ما گیتار را به طور مستقیم به کنسول وصل می کردیم. ابتدا از کنسول پیش تقویت کننده استفاده میکردیم و سپس به تقویت کننده اصلی میفرستادیم. به این ترتیب میزان صدا را کنترل می کردیم.»

مایکل جکسون

11- مایکل جکسون، تکنوازی گیتار آهنگ “Beat It“

گیتاریست: ادی ون هیلن (1982)

نتیجه ای نفس گیر حاصل یک همکاری عجیب.

پیت تاونشند، درباره آلبوم Thriller  مایکل جکسون اینگونه میگوید: «مایکل جکسون و تهیه کننده کوئینسی جونز به یک ایده بزرگ و جالب رسیده بودند، آنها به “ادی ون هیلن” گفتند تا تکنوازی آهنگ Beat It را اجرا کند. اما پس از شنیدن بخشی از اجرای سولو، گیتاریست از تغییرات آکورد ناراضی بود و از مهندس صدا خواست تا در نوار تغییراتی ایجاد کند و یک الگوی جدید به دست آورد که از نظر او مناسب تر بود.»

ادی میدانست که مایکل جکسون ممکن است از تغییرات ایجاد شده تعجب کند و از آنها ناراضی باشد. پیت تاونشند به CNN در سال 2012 چنین گفت: «بنابراین قبل از گوش دادن به آهنگ به او هشدار دادم: ببین، من بخش میانی آهنگ را تغییر دادم.» دو احتمال میدادم: یا از این تغییر خوشش می آید یا بادیگارد هایش را خبر میکند تا مرا بیرون بی اندازند و کتک جانانه ای بزنند. اما او پس از گوش دادن به آهنگ رو به من کرد و گفت :«وای، خیلی ممنونم که با شور و اشتیاق کار میکنی. با این تغییری که دادی نه تنها تکنوازی گیتار، که کل آهنگ را بهتر کردی.»

آهنگ “While My Guitar Gently Weeps”

10- بیتلز، آهنگ  “While My Guitar Gently Weeps“

گیتاریست: اریک کلاپتون (1968)

ظهور مهمانی که در بیتلز حماسه آفرید

در سال 1968 جورج هریسون در حال نوشتن آهنگی برای هم گروهی هایش جان لنون و پل مک کارتنی بود. هر بیت آهنگ “While My Guitar Gently Weeps” به خوبی آهنگهای همکارانش بود. اما هیچ کس نمی توانست شور و اشتیاقی که مد نظر هریسون بود به آهنگ بدهد. به همین دلیل او از دوستش اریک کلاپتون برای اجرای آهنگ دعوت کرد.

با استفاده از گیتار هریسون به نام “لوسی” که مدل 1957 (Gibson Les Paul) و از طریق یک Fender Deluxe amp، کلاپتون آهنگی فراموش نشدنی خلق کرد. اجرایی بی نظیر، احساسی، دراماتیک و اشک آور.

شیکاگو، تکنوازی گیتار آهنگ “25 OR 6 TO 4”

9- شیکاگو، تکنوازی گیتار آهنگ “25 OR 6 TO 4“

گیتاریست: تری کات (1969)

مجله گیتار پلیر یک بار در توصیف تکنوازی تری کات در “25 OR 6 TO 4” این‌گونه نوشت: «وقتی وس مونتگومری به ملاقات جیمی هندریکس میرود.» این توصیف واقعا عادلانه است. کات در ابتدا شیفته موسیقی جاز و بعد تحت تاثیر هارد راک قرار گرفت. او به عنوان عضو موسس گروه جاز-راک “شیکاگو”، و تا سال 1978 زمانی که به دلیل شلیک تصادفی گلوله توسط خودش از پای درآمد، گیتاریست گروه بود.

نوازندگی فوق العاده او موجب پیدایش بسیاری از آهنگهای ماندگار مانند “Introduction” و “Free Form Guitar” شد. اما قدرت اجرای تکنوازی گیتار  او در آهنگ  “25 OR 6 TO 4” نقطه اوج کارهایش بود. کات با اضافه کردن احساسات به خطوط آهنگ، جانی دوباره به آنها می بخشید.

کات، به احتمال زیاد با گیتار گیبسون استاندارد خود مینواخت. همانگونه که در تصاویر او مشخص است او علاقه به استفاده از مجموعه استرینگ مورد علاقه خود داشت که به عنوان GP از آنها یاد میکرد.

آهنگ “Free Bird”

8- Lynyrd Skynyrd، آهنگ “Free Bird“

گیتاریست: آلن کالینز (1974)

پرنده یک کلمه است.

آهنگ “Free Bird” دارای یک تکنوازی گیتار به مدت چهار دقیقه و 24 ثانیه ای است. این تکنوازی فرصتی به خواننده رونی ون زانت برای استراحت به تارهای صوتی اش می دهد. در طول 143 میزان، شاهد یک اجرای سولوی بدیع هستیم (در واقع، 286 میزان موسیقی ضبط شده، زیرا کل آهنگ تکرار شده است).

گری راسینگتون از Lynyrd Skynyrd، یک بار به نشریه Guitar World گفت :« آلن کالینز بد بود. خیلی بد بود! او تا عمق وجودش بد بود. هنگامیکه او را برای تکنوازی گیتار انتخاب کردیم، از صدای آن دو گیتار خوشمان آمد. من می توانستم با او همراهی کنم. اما روشی که او گیتار میزد خیلی متفاوت بود! او فقط آن کار را یکی دو بار انجام داد و بعد تمام شد.»

آهنگ “Sultans Of Swing”

7- Dire Straits، آهنگ “Sultans Of Swing“

گیتاریست: مارک نافلر

یک اسطوره گیتار در مسیر شکوه و عظمت.

درست زمانی که جهان “ادی ون هیلن” را به عنوان پادشاه جدید گیتار معرفی میکرد، مارک نافلر (آموزش دیده در راک، بلوز و جاز) در حال نشان دادن توانایی هایش بود.

نافلر، پاپ-راک کلاسیکش را بر روی یک گیتار فولادی اجرا میکرد، اما از زمانیکه فکر کرد آن صدا کسل کننده است، یک استراتوکستر در دست گرفت و هیجان را به اجرایش بازگرداند.

اولین ویژگی آثار او ساختار آهنگین زیبا، سبک چت اتکینز و مکتب هنری رومانتیسیسم رویایی است. شاید این ویژگیها در نظر اول کافی باشد، اما نافلر مجموعه ای قابل توجه طراحی میکند. نت های آرپژ که تمیز و دقیق اجرا می شوند و شنوندگان را به هیجان می آورند.

تکنوازی گیتار آهنگ “All Along The Watchtower”

6- جیمی هندریکس ، تکنوازی گیتار آهنگ  “All Along The Watchtower“

گیتاریست: جیمی هندریکس (1968)

بهترین سولو در میان نسخه های کاور.

این آهنگ در صدر لیست کاورهایی است که از آهنگ اصلی بهتر از آب درآمده اند. گیتاریستها همواره از اینکه کاور هندریکس چقدر بهتر از ورژن اصلی آهنگ باب دیلن است، صحبت می کنند. هندریکس در مال خود کردن آهنگ بسیار موفق بوده است. ریتمی که جیمی آن را مینوازد، حیرت انگیز است، تمامی جزئیات به زیبایی در کنار هم قرار گرفته است که برای چهار تکنوازی گیتار قابل توجه است. مردی که در  تمام دوران حرفه ای خود از Strat و مارشال استفاده کرده است. دقیقه 2:20 توجه ما را به خود جلب میکند. پس از شروع اکتاوها، او با گام پنتاتونیک مینور در سبک بلوز در C # پیش میرود.

در دقیقه 02:32 سولوی او به ترکیبی از ریتم و لید تبدیل میشود و به سمت اسکرچ های بی صدا میرود. این بیتها به تنهایی درباره جیمی و احساس او چیزهای زیادی به ما یاد می دهد.

آهنگ “هتل کالیفرنیا”

5- ایگلز، آهنگ “هتل کالیفرنیا”

گیتاریست: دان فلدر و جو والش (1977)

این هارمونی خیره کننده بین دو گیتار، ایگلز را به قله های جدید رساند.

عنوان آهنگ از آلبوم پنجم ایگلز گرفته شده و بدون شک این گروه همواره با آهنگ “هتل کالیفرنیا” به یاد آورده خواهند شد. این آهنگ اغلب در صدر نظرسنجی ها برای بهترین اجرای سولوی گیتار قرار می گیرد. تکنوازی در دقیقه 04:20 آغاز میشود و یک کودتای گسترده شکل میگیرد. گیتاریستها دان فلدر و جو والش پیش از پیوستن به هم اجرای نمادینی دارند و در دقیقه 05:39 هماهنگ می شوند.

همانطور که مشخص است، خطوط هارمونی آهنگ نسبتا ساده است. فلدر و والش یک آرپژ از هر آکورد را مینوازند. هارمونی توسط یکی از گیتارها که همواره یک نوت پایینتر از آکورد مینوازد حفظ میشود. به عنوان مثال نت های آکورد BM، شامل B، D و F# هستند. بنابراین اگر گیتار بالاتر، F# را بنوازد، گیتار پایینتر D را مینوازد.

این اطلاعات میتواند شما را راهنمایی کند که چگونه بر آرپژ نزولی مسلط شوید. منظور ما این نیست که صرفا با گوش دادن به آهنگ میتوانید کاملا از آن سر در بیاورید، اما اگر آکوردهای آهنگ را بشناسید، میتوانید از پس آن بر بیایید. البته این حرف را درباره بسیاری از اجراهای سولو این لیست نمیتوانیم بزنیم.

آهنگ “Bohemian Rhapsody”

4- Queen، آهنگ “Bohemian Rhapsody“

گیتاریست: برایان می (1975)

بهترین آهنگ راک در تمام دوران 

بعد از مرگ فردی مرکوری در سال 1991 و اکران فیلم “Bohemian Rhapsody”، احساسات جهانی نسبت به Queen برانگیخته شد و محبوبیت آنها وارد هزاره جدید شد.

“Bohemian Rhapsody” بهترین آهنگ ساخته شده توسط کویین است. سولوی کوتاهی در 9 میزان و یک اینتروی شیرین موسیقایی که ما را به سمت آهنگ هدایت می کند. با وجود ساختار پیچیده و در ظاهر ناهماهنگ آهنگ، به شکلی معجزه اسا آهنگ دارای نظم و به یک شاهکار تبدیل شده است.

آهنگ “Stairway To Heaven”

3- Led Zeppelin، آهنگ “Stairway To Heaven“

گیتاریست: جیمی پیج (1971)

اجرایی سولو از بهشت ​

 از زمانی که جیمی پیج با گیتار 59 Fender Telecaster, شروع به آهنگ زدن کرد، هر روز یک شگفتی تولید میکرد. اما این آهنگ یک تکنوازی گیتار بی نقص است. شاهکاری از کامپوزیشن به گونه ای که پیج آوازی را در آوازی دیگر می آفریند.

شروع آهنگ صحنه آرایی را مشخص میکند. سپس نت ها را در ادامه در مقیاس پانتوتنیک به آکورد اضافه میکند. در ادامه آهنگ یک بازی سوال و جواب شکل میگیرد. آکورد تغییر میکند و شنوندگان را به سفری جادویی میبرد. 

سه تِیک از آن ضبط شده است (دو تای آن احتمالا جایی در صندوق Zeppelin Led نگهداری میشود). اگرچه همه ما کنجکاو هستیم که آن ها را بشنویم، اما بیایید با این حقیقت روبرو شویم: آنها قطعا بهتر از آنچه که ما تاکنون شنیده ایم و تمام این سال‌ها دوست داشته ایم نخواهند بود.

Van Halen

2- Van Halen، تکنوازی آهنگ “Eruption“

گیتاریست: ادی ون هیلن (1978)

اجرای سولویی که جهان را تکان داد.

تکنوازی گیتار بی کلام ادی ون هیلن الهام بخش نسلی از گیتاریستهای نامدار بود. ادی همچنان مشغول نواختن راک اند رول جذاب و دوست داشتنی است.

به طور قابل ملاحظه‎ای، ادی هرگز آهنگی که ضبط شده بود را دوست نداشت. او به مجله Guitar World  گفت: «من حتی آن را درست اجرا نکردم. در انتهای بالای آن یک اشتباه وجود دارد. هر زمان که آن را میشنوم به خودم میگویم من می توانستم آن را بهتر بنوازم.»

ادی در هشت میزان اول نت هایی را از ماژور به مینور می برد و فضایی کروماتیک به آهنگ میدهد.

پایان آهنگ احتمالا یکی از بخشهای کمتر فهمیده شده در تاریخ سولویستهای راک است.  آهنگ Eruption از ابتدا تا انتها یک شاهکار است که بیشتر گیتاریستها آن را آهنگی بی نقص برای تمام دورانها میدانند.

تکنوازی آهنگ “Comfortably Numb”

1- پینک فلوید، تکنوازی آهنگ “Comfortably Numb”

گیتاریست: دیوید گیلمور (1979)

عظمت گیلمور از طریق امواج صدا منتشر میشود

انتخاب آهنگ Comfortably Numb از سوی خوانندگان به عنوان شماره یک این لیست دور از ذهن نیست. اما سوال واقعی این است که کدام یک از تکنوازیهای این آهنگ برای ورود به این لیست واجد شرایط هستند؟ گیلمور با اجرای سولوی خود به سادگی الهام بخش بسیاری از نوازندگان شده است.  

آهنگ افسانه ای است: گیتار Black Strat گلیمور به همراه یک پل Dimarzio FS-1 و Hiwatt DR103 با پدال EHX Ram’s Head Big Muff  امکانات کافی را در اختیارش قرار میدهد. گیلمور در اجرای زنده از کابین  WEM 4×12  و بلندگو روتاری یاماها استفاده میکرد. 

اولین تکنوازی گیتار در D  ماژور، از گردن و پلهای Strat استفاده میکند. قطعه او غیر متعارف، همراه با آرپژهای لغزنده روی یکدیگر است. گیلمور با استفاده از ویبراتور سطح کار را از بلوز معمولی متمایز میکند و الهام بخش بسیاری از نوازندگان فیوژن در این مسیر می شود. او در بسیاری از نقاط مانند برایان می، هیجان را از نتها بیرون میکشد.

در مقایسه با دیگر تکنوازیها، خروجیهای او استانداردتر از هندریکس هستند. قطعاتی که در دقایق 4:57 و 5:12 میشنویم ممکن است از All Along the Watchtower و Foxey Lady گرفته شده باشند، اما هر کسی نمیتواند این ارتباط را دریابد. هر دو قطعه به نظر استادانه و اصلاح شده می آیند. گیلمور توضیح میدهد که او با این تصور که ضبط آهنگ پنج یا شش تِیک طول میکشد، گلچینی از بهترین بیت ها را جمع آوری کرده است. نتیجه کار فوق العاده است، ترکیبی از تکرار و توسعه بیتها که شنونده را برای دو دقیقه میخکوب نگه میدارد. سبک بلوز هندریکس را در دقیقه 5:27 طولانی تر و پیچیده تر از قبل می شنویم. اولین بار تهاجمی در دقیقه 5:15 ظاهر میشود و بعد در دقیقه 5:35 به یک موتیف تبدیل میشود.

برای اوج گیلمور به یک اکتاو رضایت میدهد. به نظر میرسد که او هر اینچ از گردن گیتار را در اختیار دارد. یک سه گانه دیدنی را اجرا میکند و با تِیک دیگری کار را به اتمام میرساند. تمام هیجان آهنگ ناشی از عملکرد حرفه ای و ساختار دقیق این ترکیب است.

هر دو تکنوازی بسیار درخشان هستند. گیلمور از نت های سه گانه، شش گانه، 16 و 32 گانه آزادانه استفاده میکند. تاثیر آن را در دقیقه 5:10 میبینید، هنگامی که از نت 16 و بلافاصله تکرار آن به شش گانه میرود. 

سخن آخر

یک تکنوازی گیتار خوب باید تُن، ریتم و ملودی داشته باشد. اما یک اثر درخشان، تمامی اینها را در حد اعلی دارد!